“So, impossible as it may seem,
You’ve got to fight for every dream,
‘Cause who’s to know which one you let go,
Would have made you complete.”

Na ruim een jaar knokken tegen insulineresitentie en hoefbevangenheid, met meerdere ups en steeds zwaardere downs, moest ik gisteren tot de conclusie komen dat we de strijd niet konden winnen. De pijn werd te veel, te lang, te zwaar. Het was klaar…
Mijn liefste hartepaard Raya mocht gaan, vrij van dat lijf wat niet meer wilde, vrij van pijn, verdriet en trauma.
Er mist een stukje van mijn hart, maar tegelijk is het is ook goed zo. Ik weet dat dat gat in m’n hart dicht gaat groeien en er een litteken over blijft, maar nu is het gemis nog groot en is het gevoel van spijt dat ik het niet kon oplossen voor haar nog rauw.

En het doet ook iets met mij als behandelaar… Want naast eigenaar ben ik dat natuurlijk ook. Hoe frustrerend is het dan, dat je al zo veel paarden hebt kunnen helpen en met je eigen paard lukt het niet!
Zelfs met de hulp van collega-homeopaten lukte het niet de IR onder controle te krijgen en de hoefbevangenheid te behandelen en terugval te voorkomen.
Dat is niet alleen ontzettend frustrerend, het brengt me ook aan het twijfelen. Over homeopathie in zijn algemeenheid en over mijzelf als behandelaar. Werkt het wel zo goed als ik geloof? Ben ik wel zo goed als ik wil zijn?

Maar dan denk ik aan al die dieren die ik wél heb kunnen helpen. Het paard wat van benauwdheid op de grond valt waarbij de dierenarts met de handen in het haar staat maar waar de eigenaar nu gewoon tegen alle verwachtingen in weer op kan rijden. Of het veulen met huidwonden zo diep dat zelfs het onderhuids weefsel weg was, waarvan de dermatoloog zij dat herstel minstens een half jaar zou duren, maar die met 2 maanden alweer uit het verband was. Het paard wat moeite heeft zijn mishandeling uit het verleden te verwerken maar nu weer van het leven kan genieten, de katten die soms te bang waren om onder de bank vandaan te komen en nu op schoot bij de eigenaar liggen of de pony die bijna opgegeven was maar een jaar later gewoon Nederlands Kampioen wordt.
En zo kan ik nog wel even door gaan… óók paarden met IR klachten en hoefbevangenheid, die nu stabiel blijven, mede door de behandeling.
Het werkt zo goed en er kan zó veel…

En toch is het soms niet genoeg.
Soms is er meer aan de hand dan we weten, soms is het gewoon ‘op’, wil het dier zelf eigenlijk niet meer of lukt het gewoon niet.
Ook dat hoort bij het zorgen voor en behandelen van dieren. Het is de realiteit dat we nou eenmaal niet alles kunnen redden, hoe graag we dat ook zouden willen. Nu gebeurt dat met mijn eigen paard, maar ook als het met een dier van een klant gebeurt vind ik dat heel erg en trek ik me dat aan.

Maar dat maakt mij ook een betere behandelaar.
Want naast behandelaar ben ik ook eigenaar, met dezelfde zorgen, dezelfde vragen, dezelfde twijfels en dezelfde angsten als al die eigenaren die mijn hulp in roepen. Ik weet hoe het voelt als je dier ziek is en je al je vertrouwen in een behandeling of persoon moet leggen. En omdat ik dat weet, zal ik naar mijn klanten ook altijd eerlijk zijn over wat ik van een behandeling verwacht, maar ook eerlijk als ik denk dat behandelen niet meer bijdraagt aan kwaliteit van leven.
Maar omdat ik weet hoe het voelt zal ik ook altijd mijn stinkende best doen om al mijn kennis, kunde, mijn tijd en energie, álles uit de kast te trekken om dat vertrouwen zo waar te maken als ik maar kan.
En ook als mijn hulp onvoldoende blijkt, word ik daar een beter behandelaar van. Want ik leer wel van die dieren en ze motiveren me nog meer te leren, nog meer kennis te verzamelen om het een volgende keer beter te kunnen doen.

Dus ondanks alle verdriet en twijfels, ondanks de pijn van het verlies, heb ik er vrede mee. Ik heb zó veel mogen leren van Raya, zó veel mogen houden van haar.
Ik noemde haar Raya omdat het ‘wise guardian’ betekent. Ik wilde haar die kracht, die energie mee geven toen ze bij me kwam, totaal afgesloten, teruggetrokken paard dat al heel lang geen stem meer had en niet gezien werd om wie ze was. Want dat was ze… een wijze gids die me liet leren en groeien, als paardeneigenaar en als mens.
Ik hoop dat ik haar ook genoeg terug heb kunnen geven. Weer een stukje van haar waardigheid, haar eigenheid en haar stem terug heb mogen geven.
Want daar doe ik het uiteindelijk allemaal voor. Dieren in hun eigen kracht helpen komen, zowel fysiek als mentaal.

Dag Raya, dag hartepaard, het ga je goed en we zien elkaar snel weer.

“Life is eternal;
and love is immortal;
and death is only a horizon;
and a horizon is nothing save the limit of our sight.”