Het is alweer een tijd geleden, maar toen ik de laatste geneesmiddelbrief schreef voor een paard wat ik al heel lang behandelde, bekroop me toch even een gevoel wat het midden hield tussen verwondering, trots en dankbaarheid.
Wat ongelofelijk bijzonder dat juist dít paard aan de afrondende fase van zijn behandeling begon.
Dat hadden zowel eigenaar als ik vooraf niet durven hopen; toen ik aan de behandeling van dit paard begon durfde ik geen prognose te geven, zo ziek was hij.
Inmiddels een paar jaar geleden plaatste ik een kleine reactie onder een bericht op Facebook.
De eigenaar van het paard was behoorlijk wanhopig en ten einde raad want haar paard had onverklaarbare aanvallen van benauwdheid, waarbij hij echt volledig aan de grond ging en ook dierenartsen niet meer wisten wat ze er mee aan moesten. Een heldere diagnose kon niet gesteld worden, ondanks uitvoerig onderzoek inclusief meerdere scopes. Er was wel veel slijm te zien maar dat verklaarde de heftigheid van de aanvallen niet en ook een oorzaak voor dit slijm werd niet gevonden. Er werd wel behandeld met stevige reguliere middelen maar die konden de aanvallen niet stoppen en niet voorkomen.
Nu plaats ik wel eens vaker een berichtje als ik denk dat homeopathie kan helpen, maar houd dat redelijk ‘open’. Ik noem de mogelijkheid maar probeer niet te ‘overtuigen’ omdat ik vind dat mensen er wel echt zélf en voor 100% voor moeten kiezen. Zeker bij dit soort heftige klachten. Het vergt namelijk ook iets van een eigenaar, zo’n homeopathische behandeling.
Maar de eigenaar zag ook geen andere oplossing en vroeg of ik kon langs komen voor een consult.
En zo gingen we een traject in van puzzelen, behandelen, ups maar zeker ook downs. Een traject wat af en toe mooie overwinningen had, maar zeker ook heftige en moeilijke momenten, zowel voor de eigenaar als voor mij als behandelaar.
Net zo min als de dierenarts een oorzaak had, had ik die ook niet – ondanks dat we als Miss Marple’s de track afgestruind zijn naar mogelijk toch een giftig plantje – en dus moest ik het doen met wat ik wel wist en zag. Gelukkig kun je als homeopaat dan al wel behandelen en vaak pel je dan de klacht als een ui laagje voor laagje af, om zo toch bij de kern van het probleem te komen, ook al weet je die vooraf niet.
Wat we wel wisten was dat er op buurakkers heel zwaar landbouwgif gebruikt was en sindsdien bij meerdere paarden klachten waren ontstaan, dus met dat gegeven en de symptomen die het paard liet zien ben ik van start gegaan.
Het paard reageerde gelukkig gelijk al goed op de behandeling en heeft direct vanaf het begin van de behandeling geen heftige aanval meer gehad. Eén keer wist de vakantieoppas – door goede instructies van de eigenaar – het begin van een aanval te herkennen en kon ze een volledige aanval voorkomen door direct inzetten van het noodmiddel wat ik de eigenaar ook gegeven had.
Maar daarmee was het paard nog lang niet ‘beter’, we waren nog lang niet bij ‘de binnenste laag van de ui’. Want ook al hadden we een paar lagen weggewerkt, er bleef nog wel sprake van minder heftige luchtwegklachten en die diepere oorzaak zorgde ook – zoals in veel gevallen – voor meer klachten dan alleen de luchtwegproblemen. Het gif was een aanleiding voor het ontstaan van klachten, maar er was een andere factor die maakte dat het pannetje van dit paard sneller dan normaal vol loopt.
De gevoeligheid van dit paard voor zijn omgeving en de stemming en emoties van zijn eigenaar spelen een belangrijke rol in zijn algehele gezondheid en in het ontstaan van klachten.
Daar moet je dus iets mee, want anders kun je een klacht wel oplossen, maar zal er binnen afzienbare tijd een nieuwe klacht voor in de plaats komen. Aangeboren eigenschappen zoals sensibiliteit zijn zeker homeopathisch te behandelen, maar een paard een ‘dikker schilletje voor de buitenwereld’ geven doe je niet in een paar weken tijd.
En daar zijn dan ook dikke complimenten voor de eigenaar op zijn plaats vind ik. Want ik kan het allemaal nog zo mooi bedenken en met een behandelplan en middelen komen, als een eigenaar niet trouw is aan de behandeling (middelen consequent geven, op aangegeven tijden bellen voor een vervolgconsult) of het op een gegeven moment toch de moed of het vertrouwen in de behandeling verliest en stopt, dan houdt het al snel op. En ik kom in de meeste gevallen niet alleen met een homeopathisch behandelplan, maar ook met adviezen over stalmanagement, voeding en andere zaken die een rol in de behandeling kunnen spelen. Dat moet je maar willen als eigenaar.
En niet voor een paar weken of soms zelfs een aantal maanden, dit paard is uiteindelijk twee jaar behandeld om weer terug te komen waar hij was qua gezondheid.
Maar ondanks de tegenslagen – die er ook waren, als het paard door een nieuw incident weer een terugval kreeg – bleef ze het vertrouwen in mij en de behandeling houden en ging ze trouw door met het geven van de middelen. Ik heb daar echt respect voor want zelfs ik zelf vind het soms lastig om trouw te zijn aan de behandeling die ik mijn eigen dieren geef. Het is zo makkelijk om het te vergeten, zeker als dingen eenmaal goed gaan en de acute klachten weg zijn.
Dat is het moment dat heel veel mensen afhaken. Ze merken niks meer dus het is ‘over’ en de behandeling wordt gestaakt. Maar zo werkt het niet helemaal en juist dat behandelen van diepere onbalans, erfelijke of chemische belasting en het ‘afronden’ van de behandeling (mits mogelijk), zijn zo belangrijk om de algehele gezondheid van een dier te vergroten en de behaalde resultaten ook als het ware te ‘bevestigen’. Doe je dit niet dan kun je er echt op wachten dat de klachten weer terug komen.
Wat gaaf is het dan als je foto’s van de eigenaar óp haar paard ziet met een grijns van oor tot oor. Iets waarvan ze niet gedacht had dat het ooit nog zou gaan lukken. Dan ben ik zo trots!
Op haar, voor haar doorzettingsvermogen en het vertrouwen in de behandeling, op mezelf, dat het me toch maar mooi gelukt is, tegen alle reguliere prognoses in.
Op het paard, wat ondanks af en toe flink afzien vol heeft gehouden.
Op de homeopathie als behandelwijze… verguisd door velen maar oh wat kan het mooie dingen doen.
En dat alles ging door m’n hoofd bij het schrijven van die laatste geneesmiddelbrief.
Het was uiteindelijk niet écht de ‘allerlaatste’, want ondanks dat we de ui behoorlijk af hebben kunnen pellen en het schilletje van dit paard dikker geworden is, blijft het zeker bij sensibele paarden verstandig om ingrijpende gebeurtenissen preventief te begeleiden om zo nieuwe problemen te voorkomen.
Dat is dus wat deze eigenaar gelukkig ook doet. Nog altijd mag ik haar beide paarde begeleiden bij hun gezondheid, hebben we overleg als er iets bijzonders staat te gebeuren en houdt ze me op de hoogte als er iets speelt. Daar waar het wenselijk is zetten we homeopathie in en met behulp van homeopathie houden we de chemische belasting voor deze paarden zo laag mogelijk omdat ook dit een belangrijke factor bleek bij het ziek worden. De paarden worden homeopathisch ontwormd en inmiddels hebben we haar andere paard, wat vorig jaar de diagnose PPID kreeg met flink hoge waardes, met alleen homeopathie en spagyriek op een normaal ACTH level, zónder het gebruik van reguliere medicatie.
En dat vind ik zo mooi aan mijn vak…. Het blijft vaak niet bij de behandeling van één enkele klacht, mensen gaan verder kijken en zien dat het ook voor andere dingen inzetbaar is en dat je door tijdig homeopathie in te zetten veel klachten of het ernstiger worden van klachten kunt voorkomen.
Dus bij deze, hulde aan al mijn klanten die de stap wilden en ja, ook dúrfden te maken want ik weet best dat het voor sommigen een drempel kan zijn.
Vond je dit blog interessant om te lezen en wil je mijn blogs graag rechtstreeks in je mail ontvangen?
Meld je dan aan voor mijn VIP-lijst, dan mis je geen blog meer.