Over mij…
Jaren geleden werd mijn Painthorse merrie Dot ernstig ziek.. hoge koorts, vreemde puntbloedingen op haar tandvlees en gezwollen slijmvliezen, inclusief haar ogen. De dierenarts maar ook een immunoloog en een viroloog van Universiteit Utrecht hadden geen idee wat het was. Haar bloed werd op de vreemdste ziektes gecontroleerd en ondertussen ging het complete arsenaal aan antibiotica, prednison, corticosteroïden en koortsremmers in mijn paard. Daarmee hielden we de koorts uit de gevarenzone maar veel meer deed het ook niet.
Ik leefde 3 weken lang in angst, bang dat ik mijn paard ging verliezen.
Juist op het moment dat we besloten dat ze dan maar liggend vervoerd moest worden naar de kliniek, knapte ze binnen een weekend op van over de 41 graden koorts naar normaal… alle symptomen verdwenen en ik weet nog altijd niet wat ze gehad heeft.
Dat was niet de eerste en zeker ook niet de laatste keer dat ik me machteloos, gefrustreerd en soms zelfs wanhopig voelde als het om de gezondheid van mijn dieren ging. Was er echt niks anders wat we konden doen, ook al wisten we niet wat het was? Was er geen andere optie dan onderdrukken met prednison of andere zware medicatie met schadelijke bijwerkingen?

Ik ging steeds vaker homeopathische zelfhulpmiddelen gebruiken voor mijn paarden en verbaasde me er regelmatig over hoe mooi die werkten. Ik ben ze daarom ook in mijn trimsalon gaan verkopen en adviseren aan klanten, met soms bijna wonderlijke resultaten.
In overleg met een humaan homeopaat – van een homeopaat voor dieren had ik toen nog nooit gehoord – heb ik mijn andere paard, Dot’s moeder,  met een homeopathisch middel van chronische hoefzweren af geholpen.
Ik ging me steeds meer beseffen dat ziek zijn en beter worden meer omvat dan wat ik tot dan toe wist. Dat er meer mogelijk is dan wat de gemiddelde dierenarts toe past.

Een paar jaar nadat ik noodgedwongen mijn trimsalon had moeten sluiten opperde een vriendin ‘waarom word je geen homeopaat voor dieren?’ Die vraag voelde als een soort openbaring en vanaf de dag dat ik me in schreef voor de opleiding voelde het als ‘thuis komen’.
Dingen die ik intuïtief al langer vermoedde werden bevestigd. Er was zo ontzettend veel meer te leren over ziek zijn en beter worden. Het rammelde tijdens die 5 jaar studeren van de kwartjes die vielen.
Wát een vak! Waarom weten niet meer mensen dit?!

Tegenwoordig heb ik nog zelden een dierenarts nodig. Alleen als ik röntgenfoto’s wil of als er iets heel ernstigs en acuuts aan de hand is of voor het ‘knippen en plakken’. Want uiteraard zijn er altijd situaties dat een dierenarts noodzakelijk is. Gelukkig hoef ik niet te kiezen want er is plek voor beiden. Maar de frustratie dat ik niks kan doen is voorbij en ik weet nu dat er in heel veel gevallen andere – betere opties zijn. Mijn dieren zijn tegenwoordig zo veel gezonder doordat ik al bij de kleinste dingetjes mijn ‘snuifjes’ pak waardoor ik erger kan voorkomen. En als er een keer wel iets serieus is kan ik dat in de meeste gevallen ook adequaat en zonder schadelijke gevolgen oplossen.
Ik weet nu ook dat er veel meer factoren zijn die bepalen of een dier ziek wordt of niet, ik kijk holistischer en ik heb veel aandacht voor mentaal welzijn, waardoor mijn dieren zich op alle fronten beter voelen.

Dit ben ik…
Leergierig als ik ben, zoek ik graag uit waarom dingen zijn zoals ze zijn en hoe dat komt. Ik denk dat ik vroeger zo’n ‘waarom’-kind was. Dat ben ik nog steeds. Ik neem niet snel iets klakkeloos aan maar ga zelf op zoek naar betrouwbare informatie. Dat mag je eigenwijs noemen, ik noem het ‘kritisch’ ?
Ik durf te zeggen dat ik veel kennis heb van paarden en die kennis stel ik met liefde ter beschikking aan mijn klanten. Die kennis blijft ook groeien want door die waarom-vragen te blijven stellen raak ik ook nooit uitgeleerd.
Ik praat graag en (soms te) veel. Inmiddels heb ik die eigenschap omarmd, ik leg nou eenmaal graag dingen uit en deel graag mijn kennis. Ik kan dat ook goed in ‘Jip en Janneke taal’ zodat mensen er ook nog iets van begrijpen. Door dit te combineren met een gezonde dosis nuchterheid weet ik zelfs iets ‘wazigs’, wat homeopathie voor veel mensen vaak nog is, toegankelijk te maken.
Mijn klanten noemen me niet zelden ‘een wandelende enceclopedie’.

Ik ben gedreven en een beetje een Terriër, maar wel in de positieve zin. Als ik een probleem moet oplossen bijt ik me daar in vast en zoek ik net zo lang naar een oplossing tot ik die gevonden heb, waarbij ik het probleem vanuit meerdere invalshoeken bekijk.
Mijn kracht ik dat ik in de meeste gevallen goed kan aanvoelen wat er aan de hand is.
Dat werkt naar mensen toe; ik heb aan weinig woorden genoeg om te snappen wat iemand bedoelt en kan het gevoel van iemand anders in woorden uitdrukken.
Maar ik voel vaak ook feilloos aan wat er in een paard om gaat, wat er mentaal bij een paard speelt en hoe hij van nature is, ookal kan hij dat op dat moment niet laten zien.

Ik ben heel betrokken en geef me altijd voor meer dan 100% voor de dieren waar mijn hulp voor ingeroepen wordt. Wanneer ik dan blije berichten krijg van een eigenaar die weer kan genieten van een paard wat weer lekker in z’n vel zit, dan is me dat de late uurtjes die ik er soms in steek meer dan waard.