Gisteren raakte ik een klant kwijt…
Nee, niet gewoon zakelijk, maar een klant moest de snoeiharde maar enige nog rechtvaardige keus maken haar lieveling te laten gaan. Keihard geknokt hebben ze, zowel paard als eigenaar en het leek zo goed te gaan. Het paard reageerde boven verwachting goed op de behandeling, ookal had de dierenarts haar al opgegeven, dus we hadden hoop dat het goed zou komen. Het lukt me tenslotte vaker ‘opgegeven’ dieren er weer bovenop te krijgen. Maar zo ineens was de rek er uit.

En dan sta je voor de onmogelijke beslissing: ga je proberen haar er doorheen te trekken of houdt het op… Ik kan daar alleen maar in adviseren en zo goed mogelijk begeleiden, die beslissing ligt – uiteraard – volledig bij de eigenaar. Ik ben wel altijd 100% eerlijk, als ik er een hard hoofd in heb geef ik dat aan, als ik nog ruimte zie geef ik dat ook aan. Ik leg zo neutraal mogelijk de keuzeopties neer bij de eigenaar, zonder daar een oordeel over te hebben, zodat de eigenaar echt zelf, zonder een richting in gestuurd te worden, die beslissing kan nemen. Alleen dan kun je namelijk weken of maanden later nog achter die beslissing staan, zonder spijt, zonder ‘had ik maar’. En ookal weet ik dat er homeopathisch heel veel kan en is er vaak nog wel iets wat ik ‘misschien nog zou kunnen proberen’, soms is genoeg ook gewoon genoeg. Dat iets kan wil niet zeggen dat je het ook altijd moet willen.

Maar dat neemt niet weg dat het er ook bij mij in hakt als een eigenaar nog tijdens de behandeling die keus moet maken. Het voelt als falen, ookal weet ik dat ik alles binnen mijn kennis en kunde aangesproken heb en 200% gegeven heb. Het is gelukkig nog niet vaak gebeurt, maar dit was niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn. Ik kan veel, maar ik kan niet toveren. I wish…Ik doe wel m’n best om van die casussen zo veel mogelijk te leren. Wat hebben we gedaan, wat had ik misschien nog anders kunnen doen, welke opties hadden we nog meer? Zodat ik bij een volgende keer dat ik een vergelijkbare klacht of situatie heb, die kennis mee kan nemen. Zo is het nooit helemaal voor niks geweest.

Ik weet hoe het voelt, dat onmogelijke afscheid, ongewild, veel te vroeg, na veel zorgen en een frustrerend gevecht tegen iets wat langzaam onvermijdelijk wordt. Dus vandaag en de komende dagen gaan mijn hart en mijn gedachte uit naar deze eigenaar en zal dit mooie paard nog wel een paar keer bij me langs komen.